3

22 września 1939

~Zosia~

            Uważnie przyglądałam się twarzom mężczyzn siedzących wokół drewnianego, wyszorowanego stołu, wśród nich znajdował się mój ojciec. Miał lekko zmarszczone brwi, zmarszczki na jego twarzy były jeszcze bardziej widoczne, a dolna warga nerwowo drżała. Uderzył pięścią w ławę i gwałtownie wstał z miejsca.

            - Czy wy myślicie, co robicie?! To nie ma najmniejszego sensu! Nie możecie! – Krzyczał wymachując rękami, ukazując tym swoje oburzenie.

            - Myślę, że to dobry pomysł… - Wtrącił się Robert zerkając na mnie. Opuściłam wzrok na swoje dłonie, które nagle wydały mi się najciekawsze na świecie.

            - Jesteś za młody żeby zrozumieć pewne rzeczy. – Warknął wściekle. – Nie zgadzam się. To zbyt niebezpieczne. – Dodał, po czym opuścił miejsce spotkania nie zapominając o głośnym trzaśnięciu drzwiami przy opuszczaniu pomieszczenia.

            - I tak uważam, że powinniśmy wyjść na zewnątrz pomimo zagrożenia. – Odparł Wojtek opierając głowę na dłoni, wyglądał na wyjątkowo znudzonego całą sytuacją jakby właśnie nie toczyła się wojna, jakby nasze życie nie było zagrożone na każdym kroku.

            - To mało rozsądne Wojtek. – Wtrącił pan Antoni siedzący zaraz obok niego. – Możecie zginąć, Niemcy są wszędzie.

            - Nie mamy pewności czy zaraz nie pojawią się tutaj. – Wstał z miejsca. – Jeśli tak stawiacie sprawę to ja wychodzę. Zawołajcie mnie jak będziecie mieli jakieś konkretne zadanie do wykonania dla mnie.

            Opuścił pomieszczenie a zaraz po nim pan Antoni mrucząc pod nosem obelgi w kierunku Wojtka. Zostałam sama z Robertem, który intensywnie się we mnie wpatrywał jakby czekał na mój najmniejszy ruch. Westchnęłam cicho i wstałam z miejsca, jednak poczułam jak jego dłoń zaciska się na mojej. Chciałam się wyrwać, ale skutecznie mi to uniemożliwił zaciskając uścisk.

            -, Czemu mnie unikasz Zosia? – Zapytał patrząc mi prosto w oczy. Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć, więc odwróciłam wzrok wpatrując się w drzwi i modląc o wybawienie.

            - Nie unikam, wydaje ci się.

            - Próbujesz zrobić ze mnie idiotę? – Podniósł lewą brew do góry i spojrzał na mnie powątpiewająco.

            - Nie. Po prostu… To nie ma prawa bytu Robert. Nie drąż, po prostu daj mi spokój. – Wyrwałam dłoń z jego uścisku patrząc na jego twarz, na której malowało się zdziwienie. Wyszłam z pomieszczenia zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. Aby nie musieć już dzisiaj z nikim rozmawiać udałam się prosto do części sypialnej, w której położyłam się na kawałku podłogi przeznaczonym tylko dla mnie.

            Chyba powoli zaczynałam rozumieć jego zachowanie… Szukał odskoczni, a ja byłam idealną kandydatką na to miejsce, chyba postąpiłam dokładnie tak samo. To było przykre, aczkolwiek wojna ma w sobie coś, że spycha moralność ludzi gdzieś na drugi plan. W trakcie wojny ludzie robią rzeczy, których nigdy nie zrobiliby normalnie. Chociaż może to wtedy pokazują swoją prawdziwą naturę, bo czują się bezkarni?

            Moje rozmyślania przerwał głośny huk, usłyszałam pisk kobiet, krzyk mojego ojca. Zerwałam się szybko na równe nogi i pobiegłam w miejsce, jak mniemałam, wybuchu. Może nie było to zbyt rozsądne, ale jakiś cichy głosik na tyle mojej głowy jednak kazał mi to zrobić. To, co tam zobaczyłam nie było aż tak drastyczne jak się tego spodziewałam, w zasadzie nikomu nic się nie stało. Wszyscy byli cali i zdrowi, jedyną zmianą, którą zdołałam dostrzec był gruz w okolicy schodów. Jednak wszyscy byli przerażeni, widziałam niemy strach wymalowany na ich twarzach. Ponownie spojrzałam na gruz, lecz widoczność przysłaniała mi chmura pyłu powstałego w trakcie wybuchu. I to, co tam zobaczyłam również mnie zmroziło.

            Niemcy.

            Stojący na przedzie mężczyzna miał ciemniejsze niż wszyscy inni włosy i piwne oczy. Uśmiechał się z wyższością spoglądając na nas. Miał w oczach coś strasznego, poza wypisanym w nich gniewem i nienawiścią. To było coś innego, coś dużo gorszego niż chęć zabicia nas wszystkich. W dłoni pewnie trzymał pistolet wymierzony w nas, powiedział cicho kilka słów po niemiecku, najwyraźniej do swoich towarzyszy. Chyba zdawali się tylko na to czekać, bo z ogromnymi uśmiechami na twarzach wycelowali w nas swoje pistolety. I zaczęli strzelać.

            Poczułam jak moje ciało zostaje przygwożdżone do ziemi czyimś znacznie większym. Oddech tej osoby był niespokojny, zdawał się denerwować, ale ja nie czułam strachu. Czy to możliwe, że nie bałam się śmierci? Od początku wojny doskonale wiedziałam, że czeka mnie odejście z tego świata, czy to miało być już teraz? Czy miałam zginąć tak po prostu? Bez walki? Nigdy nie byłam jakoś szczególnie waleczna, zawsze na wszystko się zgadzałam. Można było rzec, że byłam bardzo ugodowym człowiekiem. Nigdy z nikim się nie pokłóciłam, tak na poważnie, a co tu dopiero mówić o walce? O biciu się?

            Zaraz, o czym ja w ogóle myślę na chwilę przed śmiercią?! 

            Podniosłam głowę do góry, chcąc zobaczyć jak wygląda sytuacja, pięciu Niemców ostrzeliwało podziemia szpitala, trafiając albo w ludzi albo w ściany. Hałas był przeraźliwy, oprócz dźwięków wystrzałów można było usłyszeć krzyk ludzi oraz przeraźliwy szloch. Nigdzie nie mogłam dostrzec ojca. Jeden z Niemców podniósł otwartą dłoń do góry, jak później zrozumiałam, dając sygnał, aby przestali. Podszedł do mnie wolnym krokiem. Skopał ze mnie mężczyznę, który uratował mi życie, a mnie podniósł do góry. Ledwo stałam na nogach lekko się chwiejąc, lecz on zdawał się nie zwracać na to najmniejszej uwagi. Chwycił mój podbródek w dwa palce i mocno pociągnął do góry zmuszając do popatrzenia mu w oczy. Uważnie lustrował wzrokiem moją twarz na chwilę zatrzymując się na oczach. W jego twarzy coś drgnęło, coś jakby zdawało się zmienić. Prychnął cicho patrząc na bliznę na moim podbródku, nabytą za czasów niemowlęcych. Zerknął za moje plecy w tym samym czasie wystrzeliwszy z broni powalił pana Antoniego.

            - Sukinsyn. – Warknęłam cicho.

            - Jaka waleczna. – Zakpił ponownie spoglądając mi w oczy.

            Rozumiał polski?!

            Puścił moją twarz, po chwili uderzając kolanem w mój brzuch. Sapnęłam głośno zginając się w pół, podniósł mnie za ramiona do góry, po czym popchnął do przodu.

            - Nauczę cię szacunku do rasy panów gówniaro. – Warknął tuż przy moim uchu. Wzdrygnęłam się czując jego oddech na swojej szyi. Wręcz mnie wrzucił w ramiona swojego towarzysza, który wykręcił moje ręce do tyłu.

            - Tym, którzy przeżyli. Oficjalnie ogłaszam, że Warszawa od teraz jest pod zwierzchnictwem Adolfa Hitlera! Miasto zostaje wcielone do Trzeciej Rzeszy! – Krzyknął patrząc na garstkę żyjących ludzi, następnie zaśmiał się kpiąco. Odwrócił się plecami do moich przyjaciół i wszedł po schodkach, które prowadziły na wyższe kondygnacje szpitala. Przy ujściu kucnął wyciągając ręce, drugi Niemiec podsadził mnie. Wciągnął mnie na górę, rzucając mną o ziemię. Starałam się myśleć logicznie, lecz pulsujący ból w okolicy brzucha zdecydowanie mi to uniemożliwiał. Wstałam chwiejnie i podążyłam za Niemcem, który w skowronkach wyszedł ze szpitala zaciągając się świeżym powietrzem. Nieświadomie sama to zrobiłam. Od tak dawna nie czułam niczego poza typowym piwniczym zapachem.

Pod bramą szpitala, gdzie właśnie zmierzaliśmy, stał wysoki, dobrze zbudowany Niemiec. Palił papierosa obserwując nasz pochód, lecz z każdym kolejnym krokiem coraz mocniej czułam bijącą od niego aurę. Mówiła tylko jedno, niepokonany. Wyglądał i czuł się jak zwycięzca. Kiedy dostrzegł mnie między Niemcami z wściekłością rzucił papierosem o ziemię zgniatając go ciężkim, żołnierskim butem.

- Mario do cholery! Kazałem ci ogłosić, że przejęliśmy Warszawę a nie brać zakładników! Nie wyraziłem się wystarczająco jasno kretynie?! A wy, czemu go nie powstrzymaliście?! – Krzyczał patrząc na mężczyzn z ognikami wściekłości w oczach.

- Nie będę sobie pozwalał, żeby jakaś polska szmata mnie obrażała. – Warknął w swojej obronie Mario, a przynajmniej tak wywnioskowałam.

- Nie obchodzi mnie twój honor idioto! Masz ją wypuścić. – Bardziej rozkazał niż powiedział Niemiec.

Dlaczego nie chciał mnie zabić tak jak wszyscy inni? W mojej głowie zaczęło pojawiać się milion pytań. Czy był dobrym Niemcem? Czy tacy w ogóle istnieli? – To rozkaz. – Dodał, żyłka na jego czole niebezpiecznie pulsowała. Jeden z osobników, który do tej pory trzymał moje ręce, rozluźnił uścisk, widząc wzrok dowódcy, puścił mnie całkowicie pozwalając odejść.

Miałam nogi jak z waty, nie mogłam chodzić. Zrobiłam krok w tył, skinęłam głową w ramach podziękowania i zaczęłam biec w stronę szpitala, musiałam się dowiedzieć czy mój ojciec żyje. Czy zostałam sama? Chociaż jedna rzecz nie dawała mi spokoju, dlaczego ten Niemiec kazał mnie wypuścić? Dlaczego mnie nie rozstrzelał? Poza tym, wydawał się taki piękny…

~Marco~

            Stałem w mieszkaniu dowódcy czekając na rozkazy. Nie podobało mi się to, że Niemcy zdobywali mieszkania w Warszawie uprzednio mordując właścicieli. To było złe. Mimo wszystko, każdy człowiek zasługiwał na szacunek i nie rozumiałem jak można było zabić kogokolwiek tylko po to, żeby zająć jego mieszkanie? Bestialstwo, inaczej nie potrafiłem tego nazwać. Pokój, w którym stałem był urządzony dosyć prosto i bardzo funkcjonalnie, w rogu stało przykryte białym kocem łóżko, po drugiej stronie, również w rogu mieściła się szafa wykonana z ciemnobrązowego drewna, na jej boku można było dostrzec nacięcia. Jakby ktoś mierzył tu wzrost. Szafa nie wyglądała na bardzo starą, więc musiało mieszkać tu dziecko, zanim zostało zamordowane. Westchnąłem głośno i podszedłem do okna. Widok był naprawdę przyjemny, jeśli odrzuciło się świadomość, że wszędzie tam leżały martwe ciała, można było powiedzieć, że nawet zachwycający. Taki zwykły, a jednak piękny. Obserwowałem słońce kierujące się ku zachodowi, kiedy drzwi otworzyły się z głośnym trzaskiem. Generał wszedł do pomieszczenia i zajął miejsce przy stoliku znajdującym się na samym środku pokoju. Gestem dłoni zaprosił mnie, abym do niego dołączył. Krzyknął coś niezrozumiałego, kiedy pojawił się mały chłopczyk. Był przerażony. Jego małe, zielone oczy były pełne strachu, drobne dłonie się trzęsły a on sam oddychał głośno i niemiarowo. Spojrzałem na niego ze współczuciem, postawił na stole tacę, którą trzymał chwilę wcześniej. Powiedział coś, co chyba miało być jakąś formą grzecznościową i ukłoniwszy się nisko, opuścił pomieszczenie, uprzednio zamykając drzwi. Miał może z siedem lat, i na pewno nie był Niemcem.

            Podniosłem wzrok na generała unosząc jedną brew do góry.

             - Nie patrz tak na mnie Reus. Wbrew pozorom też mam serce. – Odrzekł na me nieme pytanie. – Nie pozwoliłem go zabić. Tak płakał za mamą, to było głupie, ale może mi się na coś przydać. Wydaje się inteligentny, szybko łapie niemiecki, może go adoptuję? Kto wie? – Słysząc to, pożałowałem, że zdążyłem upić łyk kawy przyniesionej przez chłopaka. Zachłysnąłem się nią patrząc z niedowierzaniem na mojego zwierzchnika, nie mogłem uwierzyć w to, co słyszę. Natomiast on zaśmiał się głośno.

            - Przepraszam. Nie spodziewałem się. – Wymamrotałem spoglądając na plamę powstałą na mundurze przed chwilą.

             - W pełni rozumiem, sam się tego nie spodziewałem. – Powiedział wzruszając ramionami. Taki wesolutki, z wypiekami na twarzy i dobrodusznym uśmiechem, wyglądał na dobrego dziadziusia, a nie na najlepszego generała Trzeciej Rzeszy. Jednak jego rysy twarzy nagle stężały i powrócił stary, dobry generał.

            - Ale nie kazałem ci tu przychodzić, żeby pochwalić się chłopakiem. Reus, czytałem w raporcie, że kazałeś wypuścić kobietę wziętą za zakładniczkę w trakcie natarcia, czy to prawda? – Zapytał mężczyzna groźnym tonem.

            No właśnie, ta Polka. Sam nie za bardzo wiedziałem, dlaczego aż tak bardzo zależało mi na tym, aby Mario ją wypuścił. Może to przez te oczy? Pełne woli walki, nieskrywanej nienawiści do nas, chciałbym zobaczyć ją w walce, w której ona też miałaby szansę. Poza tym, zdziwienie na twarzy moich żołnierzy było tego warte.

            - Po pierwsze wyglądała bardziej na Niemkę niż na Polkę. – Zauważyłem powoli pijąc kawę. Starałem się ważyć każde słowo, aby nie powiedzieć czegoś nie tak. – Po drugie, rozkazy od pana brzmiały inaczej. Nie było mowy o braniu zakładników, a doskonale pan wie, że nienawidzę zbędnego rozlewu krwi, szczególnie młodych ludzi. A Mario ewidentnie upatrzył ją sobie za cel, jeśli mam być szczery nie za bardzo wiem, dlaczego.

            - Nienawiść Mario do Polaków może nam się bardzo przydać. Ale to prawda, postąpiłeś dokładnie według moich zaleceń. Czy nie chciałbyś czasem troszkę się zbuntować Marco? Jesteś doskonałym strategiem a mimo to zawsze uważnie słuchasz moich rad i nanosisz na plany wszystkie poprawki, które zasugeruję.

            - Ponad wszystko cenię doświadczenie. – Odparłem pewnie. – Dzięki pana doświadczeniu możemy być w stanie uniknąć błędów, które ja mógłbym popełnić zdając się tylko na intuicję.

            - I za to cię cenię Marco! Tak trzymać żołnierzu! – Powiedział znów wesołym tonem popijając kawę. – Mam do ciebie jeszcze kilka spraw organizacyjnych. Chciałbym, żebyś również załatwił sobie jakieś mieszkanie, wygodnie by było gdyby znajdowało się blisko tego. Często będę cię wzywał na rozmowy. – Skinąłem głową. – Chciałbym abyś dowodził swoim oddziałem dalej, częstotliwość i rozmieszczenie patroli zostawiam tobie. Jakaś łapanka czy ostrzelanie raz na jakiś czas nie zaszkodzi, muszą wiedzieć, kto i dlaczego rządzi. Rozumiesz?

            - Tak jest! – Zasalutowałem gwałtownie wstając. Generał uśmiechnął się życzliwie. - To dobranoc Marco. Jesteś dobrym człowiekiem. – Powiedział również wstając.      - Mogę mieć prośbę? – Spytałem ostrożnie, uważnie obserwując reakcję generała, kiedy powoli skinął głową uśmiechnąłem się szeroko. – Chciałbym porozmawiać z tym chłopcem. Mówił pan, że coś rozumie po niemiecku.

            - Prawda, zaskakująco dużo. – Pokiwał głową intensywnie nad czymś myśląc. – No dobrze. Nie widzę problemu.

            Wyszedłem z pokoju, stojąc w korytarzu zastanawiałem się gdzie mógł być pokój chłopaka. Wybrałem drzwi zaraz obok przejścia do kuchni i cicho zapukałem. Odpowiedziało mi ciche „proszę”.  Wszedłem do środka, chłopiec siedział na wypłowiałym dywanie skubiąc rączkami jakąś kartkę, którą trzymał.

            - Mogę? – Spytałem tak wesoło na ile było mnie stać. Dziecko z niepewnym uśmiechem pokiwało głową. – Nazywam się Marco, a ty? – Zapytałem siadając obok niego na dywanie. Broń, którą miałem schowaną pod mundurem, boleśnie wżynała mi się w miednicę.

            - Jan. – Powiedział nieśmiało, jednak jego oczy skrywały ogromny strach.

            - Hej, nie bój się mnie. To, że jestem Niemcem, nie znaczy, że cię skrzywdzę. Dobrze? – Rzekłem patrząc na dziecko. Rozumiał mnie, ale nie wierzył. No w końcu to Niemcy pozbawili go rodziny, rozumiałem go mimo wszystko. – Posłuchaj mnie uważnie, generał to mimo wszystko dobry człowiek, wiąże z tobą duże nadzieje, nie zawiedź go. I pamiętaj, nie zrobi ci krzywdy, dobrze? Gdybyś potrzebował w czymś pomocy, chętnie ci pomogę. Zapytaj tylko generała o namiary na mnie. – Nie wiedząc, co mogę więcej powiedzieć, poczochrałem włosy chłopaka. – Niedługo znowu wpadnę. Nie bój się mnie. Nie zrobię ci krzywdy. – Wyznałem wstając z podłogi. Uśmiechnąłem się do niego pokrzepiająco i wyszedłem z pokoju. Pożegnało mnie ciche „dziękuję”.

Tak się zastanawiałam.. Czy ktokolwiek jeszcze tu zagląda? :D Nie? Nikt..? XD No nic, dodaję obiecany rozdział.~ 

Do zobaczenia! 

I wiem, że pojawiam się po xxx czasu, strasznie mi przykro, że tak długo nic tu nie napisałam. Ale jestem. 

Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze zagląda :)

Pozdrawiam cieplutko! ♥ 

~fulmine

Wyjaśnienie?

Witajcie kochane!

Uznałam, że wypadałoby powiadomić Was czemu rozdziału nie ma aż tak długo. Jakaś malutka część z Was być może na niego czeka i głupio mi zostawiać Was z taką niewiedzą. Otóż czy rozdział się pojawi - tak. Kiedyś na pewno, ciężko mi powiedzieć kiedy. Być może w grudniu, być może w maju. Sama tego nie wiem, rozdział jest w trakcie pisania. Lecz kompletnie brak mi weny, szkoła zabiera mi mnóstwo czasu, a te resztki które mi zostają poświęcam kompletnie innemu światu. Bardzo odległemu od świata piłki nożnej czy skoków narciarskich. Do tego mam pewne problemy osobiste. Więc jestem zmuszona chwilowo opuścić świat bloggera, ale wrócę. Chociaż z jednym rozdziałem, ale na pewno wrócę.

Powodzenia!

Pozdrawiam cieplutko♥

2

Rozdział chciałabym zadedykować Oldze, kochana jeszcze raz wszystkiego najlepszego! Jesteś najcudowniejszą Pszczółką na świecie! Buziaki ♥

 15 września 1939

Leżałam na ziemi obserwując sufit, ludzie powoli zaczynali budzić się do życia. Ukrywaliśmy się w podziemiach szpitala już któryś dzień, ciężko było mi powiedzieć ile dokładnie to trwało. Z dnia na dzień coraz bardziej traciłam nadzieję na to, że kiedyś wszystko wróci do normy. Wstałam z posłania tak cicho jak mogłam, nie chciałam nikogo obudzić zważywszy na to, że wszyscy byli zmęczeni. Kilku mężczyzn już nie spało, pili kawę siedząc w kółku, rozmawiali o czymś przyciszonymi głosami. Wśród nich znajdował się Robert, w ostatnich dniach bardzo o mnie dbał, za co byłam mu niebywale wdzięczna. Z ojcem nie rozmawiałam zbyt wiele, nie miałam ochoty. Przez większość czasu zastanawiałam się, co takiego ma przede mną do ukrycia, a kiedy już rozmawialiśmy stawałam się zimna. Naprawdę chciałam, aby wszystko wróciło do normy, lecz nie potrafiłam spojrzeć na ojca tak jak kiedyś. 

            Kiwnęłam głową na powitanie, kilku panów mi odmachnęło. Udałam się do jedynego miejsca gdzie mogłam być sama. Ciasne miejsce niedaleko schodów prowadzących na górę, rzadko, kto tam bywał. Usiadłam trzymając w dłoniach kawałek bułki, dzienny przydział jedzenia był bardzo mały. Z każdym dniem było coraz mniej jedzenia, mężczyźni rzadko, kiedy ryzykowali wychodzenie na ulice Warszawy. Było to bardzo niebezpieczne, jednak ostatnio udało im się zdobyć kilka kilogramów mąki, wody mieliśmy pod dostatkiem. W pobliżu szpitala znajdowała się studnia, dzięki której nikt z nas nie był spragniony. W związku z tym piekarz, który z nami przebywał postanowił upiec chleb, brakowało mu jedynie zakwasu, lecz i ten po kilku wyjściach na powierzchnię się odnalazł.

            Skubiąc bułkę zastanawiałam się czy do końca wojny tak będzie wyglądać nasze życie, tata wraz z kilkoma starszymi mężczyznami uznawali, że to tylko kwestia czasu i okupant stanie się subtelniejszy. Śmierci będą się zdarzać, lecz nie w takich ilościach, będziemy mogli prowadzić względnie normalne życie. Nie wiedziałam czy powinnam w to wierzyć, naprawdę nie mogłam się przemóc i wyobrazić sobie normalnego życia na gruzach Warszawy. Ze świadomością, że tyle osób zginęło, w tym moja własna ukochana siostra. Z letargu wyrwał mnie głos mężczyzny stojącego za mną.

            - Coś się stało? – Zapytał cicho zajmując miejsce obok mnie. Jego niebieskie oczy lśniły w półmroku, lekko uśmiechnięty pokazywał światu urocze dołeczki.

            - Nic, wszystko w porządku. – Wzruszyłam ramionami opierając się głową o ścianę.

            Nic nie było w porządku, lecz nie mogłam mu tego powiedzieć. To on był głową większości operacji. Walczyłam ze sobą, chciałam z kimś porozmawiać, dowiedzieć się tego, co on wie, a ja nie. Ale z drugiej strony, nie chciałam, żeby uważał mnie za słabą.

            - Na pewno? Mam wrażenie, że od kilku dni unikasz i mnie i swojego ojca. – Przeszywał mnie spojrzeniem.

            - Słyszałam, o czym rozmawiałeś z moim ojcem. Proszę Robert, powiedz mi. Kogo oprócz mnie ma mój ojciec?

            Zesztywniał, po chwili jakby się wzdrygnął, przeniósł spojrzenie na mnie. Spojrzał mi prosto w oczy i westchnął.

            - Choćbym chciał to nie mogę ci powiedzieć Zosia. Sam nie znam do końca prawdy, wiem tylko tyle, że została mu jeszcze jedna osoba na świecie, tylko chyba nie mieszka w Warszawie. Porozmawiaj z nim na ten temat.

            Potrząsnęłam głową a blond włosy oplotły moją twarz.

            - Nie potrafię z nim rozmawiać, rozumiesz? Nie potrafię. Nie umiem z nim rozmawiać od śmierci mamy, zmienił się nie do poznania. Zamknął się w sobie, nie chce mówić o niczym.

            Pierwsza łza potoczyła się po moim policzku. Kiedy to dostrzegł objął mnie w talii delikatnie do siebie przyciągając, oparłam głowę o jego tors i cicho westchnęłam?

            - Mogę z nim porozmawiać, ale nie obiecuję, że uda mi się coś z niego wydobyć.

            - Dziękuję.

            Wsunął palce pod mój podbródek zmuszając mnie bym spojrzała mu w oczy. Drugą ręką otarł łzy, które nadal czaiły się na mojej skórze.

            - Nie płacz, proszę.

            Pokiwałam głową lekko się uśmiechając. Po raz pierwszy od dłuższego czasu naprawdę się uśmiechałam.

            - Nie chciałbym wam przeszkadzać, ale zaraz trzeba wyjść Robert.

            Odsunęłam się od niego tak daleko jak mogłam, zawstydzona opuściłam wzrok na swoje własne dłonie. Zaraz obok schodów stał Jakub, przez wszystkie dni, które spędziliśmy razem, nie zyskał w moich oczach ani trochę. Nadal wyglądał mi na zdrajcę, który poleci do hitlerowców, gdy tylko nadarzy się okazja.

            Robert powoli wstał, uśmiechnął się do mnie pokrzepiająco i odszedł, zostawiając mnie samą z własnymi myślami.

            Zastanawiałam się czy powinnam iść do taty. Powinnam z nim porozmawiać, o Anieli, o cioci Helenie, o mamie… W zasadzie nie miałam z nią zbyt wielu wspomnień, od kiedy pamiętałam ciężko pracowała, jako szwaczka w Łodzi, nie było to daleko, jednak wracała do domu tylko w weekendy, cieszyłam się z każdej wizyty mamy. Czasem miałam wrażenie, że to ciocia Helena jest moją mamą a moja rodzicielka jest ciotką. Brakowało mi jej, lecz pustkę zapełniała wiecznie obecna ciocia i tata. Stanowili moją rodzinę. Wtedy jedyną. Po pewnym czasie, kiedy byłam już dosyć duża na świecie pojawiła się Aniela. Mama zrezygnowała z pracy w łódzkich szwalniach i zdecydowała, ze zajmie się domem. To były piękne momenty, zawsze kiedy wracałam ze szkoły w domu czekał na mnie gorący obiad z uśmiechniętą mamą i Anielą. Niestety, po paru miesiącach sielankowego życia mama z niewyjaśnionych przyczyn zmarła, nie miałam pojęcia jak to się stało. Wiedział tylko tata, lecz nigdy nie chciał o tym mówić. Od tamtej pory zachowywał się, co najmniej dziwnie. Mało się odzywał, szczególnie do mnie. Zawsze mnie to zastanawiało jednak nigdy nie miałam śmiałości zapytać, może teraz w obliczu czyhającej na nas śmierci była na to pora?

            Wstałam z ziemi i otrzepałam brudną od kurzu sukienkę. Wróciłam na otwartą przestrzeń piwnicy, dostrzegłam mojego ojca siedzącego z książką przy kawałku drewna robiącego za stół. Od początku wojny się zmienił, jego zmarszczki się pogłębiły, na ciemnych włosach pojawiły się siwe pasma. Jak dziwne było to, że moi rodzice, obydwoje o ciemnych włosach i ciemnych oczach spłodzili mnie – jasnowłosą, niebieskooką dziewczynę. Tata tłumaczył to szaleństwem genów, lecz szczerze mówiąc – niewiele z tego rozumiałam.

            Podeszłam do niego niepewnie siadając obok. Podniósł wzrok znad opasłego tomu, zamknął książkę i odłożył na bok.

            - Coś się stało Zosia?

            - Chciałam z tobą porozmawiać tato. – Powiedziałam pełna obaw przed czekającą nas rozmową.

            - W takim razie słucham. – Odpowiedział łagodnie, jego bystre ciemne oczy skierowane były na mnie, przełknęłam ślinę niepewna swoich słów.

            - Kilka dni temu słyszałam jak rozmawiasz z Robertem. – Pokiwał głową. – Słyszałam jak mówi, że zostałam ci jeszcze ja i ktoś jeszcze.. Kto? O czym nie wiem tato?

            - Nikt Zosia. To długa historia, dotyczy twojej matki i nie chcę rozmawiać o tym teraz. Kiedyś ci o tym opowiem, ale nie teraz, jesteś na to za młoda. – Odparł trzymając palce na skroniach, kiedy skończył lekko je potarł.

            - Jestem pełnoletnia tato. – Powiedziałam. – Chcę znać prawdę, całą prawdę.

            - Kiedyś ją poznasz. Ale nie teraz, to nie jest moment na takie rozmowy.

            Pokiwałam grzecznie głową nie chcąc go dłużej męczyć. Widziałam jak w jego oczach pojawia się dziwny wyraz, nie chciałam, żeby się denerwował z mojego powodu.

            - Mam jeszcze jedno pytanie, czy dałbyś radę nauczyć mnie jak udzielać pierwszej pomocy? Bardzo mi na tym zależy.

            - Chciałabyś pomagać? – Pokiwałam głową. – Każda para rąk do pomocy się przyda. Szczególnie teraz, kiedy ataku możemy spodziewać się praktycznie w każdym momencie. Szczerze mówiąc Zosia, wojna dopiero się zacznie. To, co się stało pierwszego, to było nic. Właściwie w Warszawie nie ma jeszcze Niemców, dopiero się pojawią.

            Uciął temat zanim zdążyłam zapytać go o coś więcej, płynnie przeszedł do tłumaczenia jak prawidłowo obwiązywać rany bandażem, aby nie doszło do zakrzepicy. Potem mówił jak hamować krwotoki i dlaczego sama nie powinnam usuwać przedmiotów tkwiących w okolicach tętnic, które pokazał mi na jednym z kolegów. Następnie przeszedł do tego jak sprawdzać czy dana osoba jest przytomna, jakie zadawać pytania. Najbardziej zaangażowany był, kiedy tłumaczył mi, w jaki sposób uciskać klatkę piersiową. Tłumaczył jak to robić by nie połamać nikomu żeber, kiedy zjawił się Wojtek wraz z Robertem. Panowie byli uśmiechnięci. Zdali ojcu relację z tego, co działo się na zewnątrz. W międzyczasie zerknęłam na zegarek Wojtka, który wskazywał godzinę dwunastą. Aż dziwne, że ledwie minęło południe. Po chwili przypomniałam sobie, że przed pierwszą obiecałam pomóc panu Antoniemu w przygotowaniu chleba dla wszystkich. Szybko zerwałam się z miejsca i pognałam w miejsce gdzie znajdował się najbliższy piec, jak myślałam pan Antoni siedział sam przy stole trzymając w dłoniach fotografię. Chciałam jakoś dać mu znak, że pojawiłam się w środku, kiedy za moimi plecami rozległo się ciche chrząknięcie. Piekarz uśmiechnął się życzliwie i schował fotografię do kieszeni. Obok niego usiadł Robert, powiedział coś na ucho panu Antoniemu. Ten zaśmiał się cichutko. Wyjaśnił nam jak zrobić chleb, co po kolei dodać, aby ciasto było puszyste i powiedział, że niedługo wróci. Zamknął drzwi wychodząc. Zostałam sama z Robertem.

            Wysypałam na stół woreczek mąki, dodałam do niego zakwas rozrobiony z wodą*, a Robert stał w pobliżu uważnie obserwując każdy mój ruch. Kiedy wzięłam się za wyrabianie ciasta przyszedł mi z pomocą. Poprosiłbym pozostawiła to jemu, wyrobił szybko ciasto, razem uformowaliśmy z niego kilka bochenków chleba. Przekładaliśmy je na blachę, kiedy przez przypadek dotknęłam jego ręki swoją. Spojrzał na mnie wymownie, uśmiechnęłam się oblewając rumieńcem i dokończyłam pracę. Mężczyzna wsadził chleby do pieca. Pozostało nam poczekać. Chciałam zabić czas rozmową, usiadłam na stole, on stał naprzeciwko mnie. Skąpany w mroku wydawał się tajemniczy, jakby nie z tego świata. Zadziwiająco dobrze mi się z nim rozmawiało. Potrafił rozbawić mnie do łez, mimo panującej grobowej atmosfery.

            - Dziękuję za dzisiejszy poranek Robert, ta rozmowa dużo mi dała. Nawet porozmawiałam z tatą. – Wyznałam.

            - Przecież to nic takiego. Powiedział ci coś konkretnego?

            - Nie, uciął temat. Wspomniał tylko, że dotyczy to mojej matki i nic więcej. Pogubiłam się już w tym wszystkim. – Spojrzałam na swoje nogi, sukienka okrywała moje kościste kolana. Nie wiedziałam, czemu powiedziałam to wszystko Robertowi, ale czułam, że jest osobą, z którą spokojnie mogę porozmawiać. Poczułam jak odgarnia z mojej twarzy nieposłuszne włosy, delikatnie pogładził dłonią mój policzek. Uśmiechnęłam się lekko spoglądając mu w oczy, też się uśmiechał. Serce waliło mi jak oszalałe, kiedy nasze twarze dzieliło ledwie kilka centymetrów. Cały świat się rozmył, kiedy poczułam jak jego delikatne wargi stykają się z moimi, był delikatny, subtelny, jakby prosił o zgodę. Oddałam pocałunek, zatracając się w jego ramionach. Z każdą chwilą pogłębiał pocałunek, pragnęłam tego tak bardzo jak on, nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego jak bardzo mnie pociągał. Aż do tej chwili. Pochłonięta pocałunkiem nawet nie usłyszałam, kiedy drzwi się otworzyły, jednak Robert w odpowiedniej chwili się ode mnie odsunął.

            - Jak wam idzie dzieciaki? – Spytał pan Antoni powoli wchodząc do środka.

            - Znakomicie. – Wychrypiał Lewandowski, a ja tylko pokiwałam głową na znak, że się z nim zgadzam. Nie byłam w stanie wydusić z siebie nawet słowa.

            W trakcie tego incydentu, nawet nie zauważyłam, kiedy chleb się upiekł, piekarz gorąco podziękował nam za okazaną mu pomoc i powiedział, że dalej da radę sam i możemy już iść. Na wieść o tym pomknęłam w moją samotnię i usiadłam podciągając nogi pod brodę.

            Nie powinnam była tego robić. Nie teraz, nie z nim.

            Robert był przyjacielem mojego taty, żołnierzem, który miał oddać życie za ojczyznę, podziwiałam go. Był przystojny, wspaniałomyślny i naprawdę sympatyczny. Od samego początku mi się podobał, jednak nie potrafiłam tego przed sobą przyznać. Chciałam, żeby między nami coś było, lecz nie zniosłabym jego straty, nie mogłam dopuścić by się do mnie zbliżył. Już teraz moje serce pełne było bólu, wszyscy ludzie, których kochałam mnie opuszczali, nie potrafiłam dopuścić do siebie myśli, że ktoś jeszcze z mojej winy mógłby zginąć. A już na pewno nie on, mężczyzna, który gotów był zginąć za ojczyznę. Westchnęłam głośno. Nie powinnam mu dać się całować, to nie powinno się zdarzyć. Lecz gorzka prawda była inna, pocałował mnie a ja oddałam ten pocałunek, znów myślałam tylko o sobie nie przejmując się innymi. Zrobiłam mu nadzieję na związek, który nie miał prawa bytu. Nie tylko ze względu na panujące czasy, nie mogłam dopuścić do siebie żadnego mężczyzny, nie chciałam. To by zbyt bolało. Przed oczami pojawił się widok, który od lat próbowałam wymazać z pamięci. Potrząsnęłam głową chcąc się go pozbyć, lecz mara nadal mnie prześladowała. Nagle ze schodów usłyszałam donośne kroki, mężczyźni, którzy poszli na popołudniowe zwiady wrócili. Udałam się za nimi do miejsca obrad.

            - Mamy złe wieści. – Powiedział jeden z nich zdejmując z siebie okrywającą go ciemnozieloną płachtę. – Niemcy okrążyli Warszawę i zaczęli bombardowanie.

            Upadłam na ziemię, dopiero teraz zaczęła się wojna.

Marco

Sprawa w Warszawie, a właściwie na obrzeżu wyglądała zupełnie inaczej niż przedstawił mi to generał. Polacy stawiali niesamowicie silny opór, jednak to my musieliśmy zająć stolicę Polski, mój odział miał być tym najbardziej chwalonym, lecz nie przyjechałem tu by biegać z karabinem tak jak reszta obecnych tu żołnierzy. Zjawiłem się tu by wykończyć Polaków sprytem.

Razem z oficerem zajmującym się tym odcinkiem znajdowaliśmy się w namiocie odległym nieco od pola walki, musieliśmy opracować plan. Przed nami leżała mapa Warszawy i okolic, zastanawialiśmy się jak wykorzystać nasze pozycje.

- Musimy ich okrążyć, nie ma innego wyjścia. Mogą nam uciec. Wprowadzimy wojsko tu. – Wskazałem palcem na mapie jedną z większych ulic. – I tu. – Wskazałem palcem pozostałe większe ulice. Zaczynamy ostrzał z ciężkiej artylerii. – Powiedziałem, wiedziałem, że będę żałował tej decyzji, lecz musiałem być posłuszny.

- Co z bombardowaniem? – Spytał mnie mężczyzna.

- To jest wojna żołnierzu. Musimy zrobić wszystko by ją wygrać, Warszawa dziś musi być nasza. Odmaszerować!

- Tak jest majorze! ***

Wyszedłem z namiotu, z kieszeni munduru wyjąłem papierosa, którego odpaliłem jedną zapałką, obserwowałem jak wojsko szykuje się do natarcia, kiedy usłyszałem znajomy głos.

- Dobrze cię widzieć Reus. – Powiedział wysoki, ubity mężczyzna. Miał ledwie dwadzieścia cztery lata, lecz spokojnie dałbym mu teraz trzydzieści cztery.

- Ciebie też Goetze. Słyszałem od generała, że dobrze sobie radzisz.

- Nie narzekam, co pana majora sprawdza do takiej dziury? – Spytał. Zaciągnąłem się porządnie dymem i spojrzałem na młodszego kolegę.

- Rozkazy mój drogi, tylko rozkazy. Swoją drogą, słyszałem, że pałasz wyjątkową nienawiścią do Polaków. Mogę wiedzieć, czemu?

- Zwykle szumowiny. – Powiedział Mario patrząc pusto w przestrzeń. – Po prostu ich nienawidzę, kiedyś ci wytłumaczę Reus. A teraz mógłbyś mi dać papierosa i powiedzieć, co planujesz?

Pokiwałem głową i przekazałem paczkę niższemu stopniem przyjacielowi.

W Niemczech był zupełnie inny. Był pewien wigoru, szczęścia i swego rodzaju energii. Kiedy byliśmy młodsi uwielbiałem spotykać się z nim, żeby pograć w piłkę czy nawet posiedzieć i porozmawiać. Mario zawsze oferował swoją pomoc i był otwarty na wszystkich. W pewnym momencie wszystko się zmieniło, odciął się od dawnych przyjaciół i zaczął ostro trenować. Nie rozmawiał ze mną do czasu, kiedy zostałem jego bezpośrednim przełożonym w wojsku. Nie rozumiałem przyjaciela, jednak przez lata przyjaźni dowiedziałem się jednego. Żeby kogoś znienawidzić potrzebował powodu, tylko, co mogło być tym powodem? Za co aż tak bardzo nienawidził Polaków? Dlaczego za wszelką cenę chciał ich wyeliminować? Co nim kierowało?

Dogasiłem papierosa przydeptując go i wszedłem do namiotu, gdzie Goetze uważnie studiował mapę. Do czego nas doprowadzi ta wojna?  

*Nie mam pojęcia jak się robi chleb, ale przypuszczam, że właśnie w taki sposób :D

**Nie mam pojęcia, kiedy faktycznie okupant wszedł do Warszawy, ani kiedy nastąpiło oblężenie czy całkowite jej zajęcie. Jestem tylko biol-chemem, który bawi się w humana, bazuję na tym, co pamiętam z lekcji historii. Proszę o wybaczenie ;p

*** Nie znam się na niemieckich stopniach wojskowych, więc posłużyłam się polskimi :D 

Witam serdecznie! 

Pozostawiam rozdział Waszej ocenie, proszę nie bić za błędy i nieścisłości. Ogromnie dziękuję za wszystkie komentarze, wejścia i obserwacje! ♥ 

Jesteście niesamowite♥

Kocham Was! ♥ 

Pozdrawiam cieplutko!♥

1

7 września 1939

            

             Patrząc na ciała ludzi leżących pod gruzami, dostawałam drgawek, moje ciało drżało, a ja nie mogłam wydusić z siebie ani słowa. Klęczałam na ruinie budynku starając się uzmysłowić sobie, co się wydarzyło. Moja ciotka nie żyła, moja ukochana siostra nie żyła. Głośny szloch wydobył się z mojego gardła zanim zdążyłam go powstrzymać. Poczułam jak mężczyzna klęknął obok mnie, lekko potarł moje ramię chcąc dodać mi otuchy. Byłam mu wdzięczna za ten mały gest.

            - To straszne, co się wydarzyło, obiecuję, że nie zostawimy tak tego, ale musimy wracać. – Powiedział zapewne przerażony wizją tego, że moglibyśmy spotkać Niemców.

            Usłyszałam jak wstaje z ziemi, otrzepał z pyłu swoje ciemne spodnie, ja nadal klęczałam nie mogąc się ruszyć, serce mi biło znacznie szybciej niż zwykle, do oczu cisnęły się łzy. Nie byłam w stanie wykrztusić z siebie nawet słowa, nie byłam w stanie wstać, jednak wiedziałam, że muszę. Musiałam być silna dla Anieli. Pokiwałam tylko głową, a Wojtek podał mi dłoń pomagając wstać. Rozejrzałam się wokoło, wszędzie unosił się szary pył, niegdyś pełne życia miejsce było całkiem puste. Żadnej żywej duszy oprócz nas, spojrzałam na Wojtka, który z przerażeniem przewrócił mnie na ziemię, zakrztusiłam się unoszącym się kurzem a on zakrył mi usta dłonią dając znać, żebym była cicho.

            Leżałam na brzuchu, przy mojej twarzy znajdowała się twarz mojej siostry, jej puste, martwe oczy spoglądały na mnie. Na jej drobniutkiej, ślicznej buźce zastygł wyraz przerażenia, wiedziałam, że ten widok przez długie lata będzie śnił mi się po nocach. Chciałam odwrócić głowę, lecz Wojtek tylko mocniej przycisnął mnie do ziemi. Po krótkiej chwili usłyszałam kroki, doszły do tego głosy, kilku mężczyzn rozmawiało po niemiecku. Teraz rozumiałam skąd zachowanie Wojtka, nie mieliśmy szans, żeby się ukryć, więc udawaliśmy zwłoki. Poczułam silny ból w prawym boku, jeden z Niemców kopnął mnie w żebra. Żeby nawet do martwych nie mieć szacunku? Cudem stłumiłam krzyk i zacisnęłam mocniej zęby. Starałam się udawać, że nie oddycham, że nie żyję i się nie ruszam, ale wewnątrz cała drżałam.   

- Będziemy to sprzątać? – Zapytał dziwnie akcentując każde słowo jakby nie za bardzo wiedział, co ma robić, albo był mocno zestresowany.

- No, co ty, dobrze się czujesz? Sami to zrobią i jeszcze będą nam wdzięczni, że pozwoliliśmy im wziąć zwłoki i je pochować, żałosne obrzędy. – Zaśmiał się, nienawidziłam go z całego serca. Ten śmiech, ten głos był dla mnie jedną wielką obrzydliwością. – Co z tobą Andreas? Żałujesz ich? – Słyszałam jak mężczyzna wzdycha.

- Nie. Chodźmy stąd, nie lubię patrzeć na zwłoki. – Rzucił i obydwóch mężczyzn odeszło, po kilku minutach, które zdawały się trwać wieczność, Wojtek podniósł głowę i rozejrzał się wokoło. W promieniu wzroku nie znajdowała się ani jedna żywa osoba. Wstał z ziemi otrzepując się z gruzu i pyłu, sama zrobiłam to samo. Nadal miałam miękkie kolana, ale nie chciałam widzieć już Niemców, po prostu nie chciałam. Brzydzili mnie. Miałam wrażenie, że chłopak czuje to samo, uśmiechnął się kwaśno.

- Musimy uciekać, trzymaj się mnie. – Pokiwałam tylko głową na znak, że rozumiem.

Biegliśmy dużo wolniej niż poprzednio, Wojtek, co chwilę zatrzymywał się przy każdym skrzyżowaniu i rozglądał się czy przypadkiem nie ma w pobliżu Niemców, w rezultacie do punktu kontaktowego dotarliśmy bardzo późno, Robert już był, czerwony ze złości.

- Gdzie wyście byli?! I jak wy wyglądacie?! – Nie krzyczał, po prostu ton jego głosu był ostry i bardzo nieprzyjemny, doskonale wiedziałam, że to nie wróży nic dobrego. Zmieszany blondyn spojrzał na swoje brudne spodnie i nie wiedział, co powiedzieć.

- To moja wina. – Przyznałam. – Chciałam zobaczyć co z rynkiem, musiałam. Moja ciocia tam była.

Robert siarczyście zaklął pod nosem.

- Pomyśleliście, co by było gdybyście spotkali tam Niemców? – Jego głos złagodniał, patrzył na nas jak tatuś na niegrzeczne dzieci.

- W zasadzie to spotkaliśmy. – Wyrzucił z siebie Wojtek, Kuba wraz z żoną usiedli z wrażenia, Robert zbladł, przez kilka chwil nie wiedział, co powiedzieć.

- Jak to możliwe, że żyjecie? – Wykrztusił łamiącym się głosem.

- Udawaliśmy zwłoki. – Wojtek wzruszył ramionami. – Lepiej mi powiedz, co z Kamińskim.

- Twoja pomysłowość nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać Wojtek. – Robert pokręcił głową z aprobatą. – Jeśli natomiast chodzi o Kamińskiego to wszystko w porządku. Zeszli do piwnic szpitala. Pytał o ciebie Zosia, powiedziałem mu, że masz się w miarę dobrze i mam nadzieję, że nie kłamałem. Postaram się dziś was przetransportować do niego, póki, co musimy zdobyć jedzenie. – Pokiwałam głową na znak, że rozumiem.

Zaproponowałam mężczyznom, żebyśmy poszli do jednego z piekarzy cioci, na pewno będzie wiedział, co zrobić a i ze względu na ciocię na pewno chętnie pomoże. Robert chętnie na to przystał, jednak Wojtek pozostawał sceptyczny, zasypywał nas pytaniami, co będzie, jeśli spotkamy Niemców. Na samym końcu zgodził się pójść, lecz zastrzegł sobie, że jeśli zauważylibyśmy jakieś niebezpieczeństwo natychmiast udamy się do schronu.

Po kilku minutach biegu stanęliśmy przed drzwiami domu piekarza, dopiero teraz doszło do mnie, że przecież mogło go nie być w domu, mógł uciec, schować się w schronie dokładnie tak jak my, albo umrzeć w trakcie ataku. Przy ostatniej myśli pokręciłam głową, nie mógł umrzeć, żył a ja musiałam w to wierzyć. Wojtek jako pierwszy podszedł do drzwi wejściowych, cicho zapukał, lecz drzwi drgnęły, nacisnął klamkę i drzwi ustąpiły. W domu zastała nas grobowa cisza, miałam wrażenie, że każdy nasz krok słychać na ulicy, nie zdawałam sobie sprawy z tego jak drżę dopóki Robert nie zwrócił na to uwagi pytając czy mi nie zimno. Było mi zadziwiająco ciepło, po prostu bałam się tego, co zobaczę. Z salonu przeszliśmy do małego aneksu kuchennego, tam również nikogo nie było. Wycofaliśmy się i skierowaliśmy się ku sypialni, gdzie leżała na podłodze szkatułka z biżuterią, teraz już pusta. Został w niej tylko srebrny łańcuszek. Otworzyłam szafę stojącą naprzeciwko łóżka i nie zobaczyłam w środku ani jednej rzeczy. Wyjechali. Wyszłam do przedpokoju, gdzie Wojtek się rozglądał. Po chwili usłyszeliśmy trzask deski przy wejściu, natychmiast padliśmy na podłogę.

- Ktoś tu jest? – Głos piekarza rozniósł się po domu, który powinien pozostać pusty. Wstałam z ziemi, jego zielone oczy były pełne przerażenia.

- Boże Zosia, ty żyjesz.

- Tak i potrzebuję pana pomocy.

Pokiwał głową na znak, że się zgadza. Wziął z sypialni łańcuszek, po który przyszedł, przedstawiłam mu moich towarzyszy. Widziałam jak nieufnie na siebie patrzą, ale w tej chwili nie mogłam niczego na to poradzić. Zamiast do punktu kontaktowego pobiegliśmy prosto do szpitala.

Szczerze mówiąc, od kiedy usłyszałam, że z tatą wszystko w porządku zrobiło mi się lżej na sercu, strasznie się o niego martwiłam, ale z drugiej strony czułam się winna. Pozbawiłam go kolejnej osoby w rodzinie. Najpierw stracił ukochaną żonę, potem dziecko i siostrę, to musiało być dla niego okropne. Nie byłam w stanie wyobrazić sobie ogromu bólu, który w sobie nosił. Po części z mojej winy. Pozwoliłam Anieli umrzeć, pozwoliłam, aby Niemcy ją zabili, gdyby tylko poszła ze mną, przeżyłaby. Przed oczami stanęła mi jej twarz, zastygła w przerażeniu, jej oczy pełne strachu, bólu. Po policzku spłynęła mi pojedyncza łza, chciałam nad sobą panować, ale nie potrafiłam znieść śmierci siostry od tak, to była jedyna osoba, która naprawdę mnie rozumiała i wspierała. Był jeszcze tata, ale nie bywał w domu często, zazwyczaj siedział w pracy wracając późną nocą i wychodząc wcześnie rano. Teraz do mnie docierało, że to nie tylko praca, wnioskując z rozmów moich towarzyszy od pierwszej wojny wraz z moim dziadkiem gromadzili broń na wypadek wojny, nie było to łatwe, ale dziadek miał kilku znajomych, którzy bez problemu to załatwiali, wszystko było w porządku, nie znali prawdziwego nazwiska mojego dziadka, tylko pseudonim, myśleli, że mieszka w Poznaniu, nie w Warszawie. Nie było szans, żeby zdradzili Niemcom nasze położenie. Byłam przerażona wizją mojego taty z karabinem, ale dzięki temu czułam się bezpieczniejsza.

Przekraczając próg szpitala pierwszy raz pomyślałam, że cieszę się na widok tego miejsca, zaraz zobaczę ojca. Jednak podczas schodzenia w dół, czułam nieopisany strach, nie potrafiłam powiedzieć skąd się wziął, przecież powinnam być spokojna, powinna mnie uspokajać wizja ojca czekającego na najniższej kondygnacji. Po tym jak weszłam na salę i zobaczyłam jedynego żyjącego krewnego zrozumiałam skąd wziął się strach, to ja miałam powiedzieć mu o śmierci Anieli, cioci. Nie ja chciałam być tą osobą, ale musiałam. Musiałam być silna, nie mogłam okazywać słabości.

- Zosia! Boże jak dobrze cię widzieć. – Krzyknął ojciec podbiegając do mnie z kartą jakiegoś pacjenta w dłoni. Szczerze się uśmiechnął i przytulił mocno do siebie. – Tak się o ciebie bałem. Robert mówił mi, że żyjesz. Nic ci się nie stało?

- Wszystko w porządku tato. – Spojrzał na mnie, zmierzył mnie wzrokiem tak samo jak wszystkich wchodzących do pomieszczenia.

- Gdzie Aniela? Gdzie Helena?

- One nie żyją tato, hitlerowcy je zabili.

Nigdy nie widziałam, aby ojcem targnęły emocje, nawet na pogrzebie mamy był spokojny. Nigdy nie okazywał przy nas złości, zawsze odreagowywał w samotności. Tego dnia to się nie zmieniło, upadł na kolana i zakrył twarz dłońmi, chciałam jakoś mu pomóc, dać znak, że jestem z nim. Ale nie wiedziałam, co mogłabym zrobić, zamiast tego Robert kucnął przy nim i ruchem dłoni nakazał nam się oddalić. Razem z Wojtkiem odeszliśmy w kąt gdzie siedziała garstka lekarzy. Spojrzeli na mojego kompana.

- Może panu opatrzyć te ranę? – Spojrzał i na mnie i na nią pytającym wzrokiem,. Nie widziałam żadnej rany, jednak po chwili dotarło do nas, że mówi do Kuby stojącego za nami. Na jego policzku znajdowała się głęboka rana, z której sączyła się krew. To zadziwiające, że wcześniej tego nie zauważyłam. Dotarło do mnie, że zbyt wiele uwagi poświęcałam samej sobie, nie przejmowałam się innymi, nie myślałam o konsekwencjach moich czynów, robiłam wszystko, aby mnie było wygodnie. Przecież gdybym nie chciała zostawić Anieli u cioci nadal by żyła, gdybym została z nimi ja bym nie żyła i może to było lepsze.

- O czym myślisz? – Zapytał Wojtek siedzący obok mnie. Zatopiona w myślach nawet nie zauważyłam, kiedy się do mnie dosiadł, nie zauważyłam nawet, kiedy ja usiadłam. Rozejrzałam się szybko, wszędzie wokoło byli lekarze, pielęgniarki i ciężko chorzy ludzie. Nie dostrzegłam wszystkich z personelu a i tak małe pomieszczenie nie pomieściłoby wszystkich, mimo, że piwnica rozciągała się pod całym szpitalem, doszłam do wniosku, że część ludzi musi być na wyższych piętrach bądź w innej części piwnicy.

- O niczym ważnym. – Nie chciałam wyjść na słabą, chciałam mu pokazać, że jestem silna. Poza tym, miał wystarczająco dużo własnych zmartwień, nie chciałam dokładać mu kolejnych. To ja naraziłam dziś jego życie, to dla mnie ryzykował własne życie. – Chciałam ci podziękować.

- Za co? – Zapytał szczerze zdziwiony spoglądając mi prosto w oczy.

- Uratowałeś mi życie, i ryzykowałeś swoim. To dużo.

- Nie przesadzaj, to nic takiego.

- To bardzo dużo, naprawdę dziękuję.

- Może spróbuj się przespać? Niewiele spałaś w schronie, a teraz jesteśmy bezpieczni.

Pokiwałam głową, miał rację. W schronie spałam bardzo mało nie chcąc uronić ani słowa z tego, co mówią, dochodziło do tego zamartwianie się o krewnych. Wtedy jeszcze łudziłam się, że reszta mojej rodziny żyje. Jak głupia byłam myśląc, że ktoś może przeżyć taki atak. Czułam się winna śmierci moich krewnych. Położyłam się na ziemi, przykrył mnie zieloną płachtą pachnącą szpitalem. Zapadłam w bardzo niespokojny i płytki sen, przed oczami cały czas miałam smutną twarz mojej uroczej siostry, mówiącej mi, że to moja wina, że to wszystko, co się dzieje jest przeze mnie.

Ze snu wyrwał mnie ciepły i spokojny głos Roberta.

- Przyniosłem ci jedzenie. – Powiedział kładąc obok mojej twarzy malutką grudkę ciasta. Podziękowałam i usiadłam na podłodze, obok mnie leżał Wojtek, który w trakcie snu wyglądał jak aniołek. Był naprawdę silny i podziwiałam go. Mimo konsekwencji zawsze robił to, co podpowiada mu serce, nie patrzył na swoją wygodę tylko na innych ludzi, jego serce pełne było ciepła. Szczerze zazdrościłam mu tego daru, chciałam stać się bardziej otwarta na ludzi, bardziej wrażliwa, mniej egoistyczna. Przełamałam bułkę na pół i potrząsnęłam ramieniem Wojtka. Usiadł natychmiast z przerażeniem w oczach.

- Co się dzieje? – Nawet w trakcie snu był gotowy do działania.

- Nic takiego, Robert przyniósł jedzenie. – Podałam mu pół bułeczki.

- Dziękuję, ale nie jestem głodny. Jedz. – Powiedział z uśmiechem i z powrotem położył się na ziemi, zanim zdążyłam ugryźć pierwszy kawałek mojej połówki zasnął. Mimo jego odmowy postanowiłam zostawić mu połówkę, byłam głodna, ale on też, był dużo większy i potrzebował więcej jedzenia, postanowiłam znaleźć mu coś jeszcze, żeby po przebudzeniu rano mógł się najeść i chciałam porozmawiać z tatą, wyjaśnić mu, co się stało. Wstałam z podłogi tak cicho i ostrożnie jak tylko mogłam, nie chciałam obudzić nikogo w okolicy. Przemknęłam obok śpiących ludzi i udałam się do najbardziej oddalonej części skrywanej za parawanem, gdzie musiał znajdować się mój ojciec, podchodziłam coraz bliżej, tak cicho jak mogłam. Wszędzie wokół byli ludzie, mniej lub bardziej przerażeni leżeli pod kocami, płachtami i cienkimi prześcieradłami.

- Jan, przykro mi, że umarła Aniela, ale pamiętaj, że masz jeszcze Zosię i..

- Cicho Robert, nie chcę, żeby Zośka wiedziała. Kiedyś z nią o tym porozmawiam, ale to nie jest czas, nie teraz.

Co mój ojciec przede mną ukrywał? Pospiesznie wróciłam na swoje miejsce nie chcąc, aby tata wiedział, że podsłuchałam jego rozmowę z Robertem. Całe życie wydawało mi się, że ojciec jest ze mną w stu procentach szczery, jak mogłam nie zauważyć, że coś przede mną ukrywa? I to nie coś a bardzo wiele rzeczy. Zawiodłam się, zaczęłam się zastanawiać czy mam, dla kogo żyć, mój mały sens życia spoczywał pod gruzami na rynku.

Marco

            Siedziałem przy starym, wyszorowanym, drewnianym stole i myślałem nad tym, co się wydarzyło. Hitler, nasz zwierzchnik zaatakował Polskę, kraj graniczący z naszym. Do agresji doszło już kilka dni temu. Mój przyjaciel Mario, musiał wyruszyć tam razem z nowym chłopakiem, który dołączył do nas kilka dni wcześniej. Mieli być w kompani, która zaatakuje Warszawę, stolicę Polski, a w tym centrum kultury. Generał uznał, że mam zostać w Niemczech, jednak dziś kazał mi się zgłosić do baru, w którym aktualnie na niego czekałem. Po chwili dosiadł się do mnie mężczyzna w sile wieku, miał gładko przyczesane wąsy i zaczesane do tyłu włosy, które zdobiły pasma siwizny. Uśmiechał się mimo ponurych czasów, przerażające, że niektórzy czerpali przyjemność z tego, co się działo. Nigdy nie mogłem pojąć jak wojna może być czymś przyjemnym. Jak ludzie mogli brać w niej udział, zabijać i czerpać z tego przyjemność jak Mario.

            - Witaj Marco, przepraszam, że tak nieoficjalnie i tutaj, ale chciałbym, aby nasze spotkanie pozostało w tajemnicy. – Pokiwałem głową. Do stolika podeszła kelnerka, jednak generał odesłał ją dłonią. – Słuchaj mnie uważnie, Polacy stawiają większy opór niż przypuszczaliśmy w związku, z czym twoja kompania musi udać się do Warszawy, aby udzielić wsparcia. Patrząc wstecz, musimy być bardzo ostrożni, Polacy potrafią działać w konspiracji niezauważeni. Jesteś jednym z inteligentniejszych ludzi, którzy tu zostali, musisz tam jechać i kierować oddziałem, wysłałem już rozkaz, powinien dotrzeć niedługo. Jutro pojedziesz tam wraz z kilkoma ludźmi. Polacy mają odnosić wrażenie, że życie pod okupacją jest lepsze niż życie pod zwierzchnictwem polskiej władzy. A ci, którzy będą stawiać opór mają zostać wyeliminowani. Zrozumiano?

            Pokiwałem głową na znak, że rozumiem. Musiałem być posłuszny władzom, mimo, że nie byłem przekonany, co do słuszności ich poczynań. Nie widziałem niczego złego w Polsce, Polacy zdawali się mili. Kiedyś byłem w Polsce wraz z rodzicami, fakt. Nie byliśmy zbyt miło przywitani, jednak kraj sprawiał dobre wrażenie. Generał przyglądał mi się czekając na moją decyzję.

            - Rozumiem, będę gotowy o świcie.

            - I takie podejście mi się podoba! Jestem z was dumny żołnierzu.

            Nie byłem pewien czy dobrze robię, jednak rozum kazał mi milczeć, dlatego też milczałem. Musiałem pomóc narodowi, musiałem być wierny. 

Witam serdecznie! I proszę, nie bijcie.. Długo mi zajęło napisanie tego rozdziału, długo mi zajęło wymyślenie tego co ma tu być i w sumie rozdział jest o niczym, mam nadzieję, że mi to wybaczycie i poczekacie na rozwój akcji. 

Dziękuję za wszystkie komentarze pod prologiem, które szczerze mnie ucieszyły, to dzięki Wam mam chęć pisać dalej, więc bardzo proszę o komentarze pod jedyneczką, dziękuję bardzo!

Uwielbiam Was! ♥   

Prolog

1 września 1939

Tej nocy spałam niespokojnie, co chwilę się budziłam targana złymi przeczuciami. Coś złego wisiało w powietrzu. Kiedy tylko udawało mi się przymknąć powieki miałam przed oczami zniszczoną Warszawę i Niemców biegających po ruinach stolicy.

 Od wielu tygodni mówiło się o agresji Trzeciej Rzeszy na Polskę, kilka dni temu ogłoszono powszechną mobilizację. Jako optymistka nie chciałam wierzyć, że zbliża się wojna. Nie teraz, kiedy byłam młoda, miałam zacząć studia i wreszcie cieszyć się życiem. Na rynku głośno było od spekulacji dotyczących tego czy wojna faktycznie będzie. Ojciec zawsze powtarzał, że mam nie rozmawiać z nikim na ten temat toteż milczałam, kiedy ludzie o tym rozmawiali. Ze względu na moją nie do końca polską urodę zawsze bał się, że wezmą mnie za szpiega. W naszej dzielnicy wszyscy się znali, jednak od śmierci mamy tata rzadko gdziekolwiek z nami wychodził. Bolały go słowa ludzi, bolało go to, że porównywali mnie do mamy. Często widziałam w jego oczach nieopisany ból, nie chciałam ranić ojca bardziej, dlatego nigdy nie prosiłam go abyśmy gdzieś wychodzili.

Nie mogąc zasnąć wstałam z łóżka, które dzieliłam z młodszą siostrą i wyjrzałam przez okno. Nadal było ciemno, na ulicach Warszawy panował spokój. Nigdzie nie dostrzegłam żadnego człowieka. Panowała grobowa cisza i to tylko pogłębiło moje obawy, że coś dziś się wydarzy. Ojca z nami nie było. Wczoraj wieczorem wyszedł do pracy i oznajmił, że będzie rano. Obiecałam, że zajmę się siostrą do czasu aż wróci. Podziwiałam go, że każdego dnia jest w stanie wstać, pracować i zajmować się nami. Był najlepszym ojcem na świecie mimo niedogodności, które musiał znosić.

Ubrałam się cicho, aby nie  zbudzić siostry i przeszłam do kuchni, aby przygotować śniadanie dla naszej dwójki. Przejrzałam szafki w domu, lecz jedyne co znalazłam to kawałek czerstwego chleba. Ze względu na to, że dziś był piątek postanowiłam udać się do piekarenki w pobliżu naszego domu, gdzie pracowała siostra taty i zawsze zostawiała dla nas mały bochenek chleba. Narzuciłam na ramiona kurtkę, którą zostawił tata, włożyłam oficerki i wyszłam na ulice Warszawy. Było wyjątkowo ciepło, zakładałam, że termometr wskazywał mniej więcej piętnaście stopni.

Wyszłam z kamienicy w której mieszkaliśmy i udałam się ku bramie prowadzącej na jedną z ulic w pobliżu, niestety w bramie stało trzech dorosłych mężczyzn z zasłoniętymi twarzami. Ze strachu przed Niemcami schowałam się w we wnęce przy jednej z klatek zanim którykolwiek zdążył mnie zauważyć. Rozmawiali na tyle cicho, że nie byłam w stanie zrozumieć w jakim języku rozmawiają dopóki jeden z nich nie podniósł głosu.

- Zachowujesz się jak zdrajca narodu Jakubie! Nie możesz myśleć o ucieczce z ojczyzny, teraz kiedy została ogłoszona mobilizacja. Naród nas potrzebuje. – Wykrzyczał jeden z nich patrząc na znajomego pustym wzrokiem.

- Zresztą, dokąd uciekniesz? Do Trzeciej Rzeszy czy do ZSRR? Nigdzie nie znajdziesz schronienia jako Polak.

            Chcąc usłyszeć dalszy przebieg rozmowy pochyliłam się lekko, niestety śliski kamień na którym stałam obsunął się i upadłam na ziemię z łoskotem. Mężczyźni natychmiast do mnie podbiegli, jeden z nich, nazwany wcześniej Jakubem wyciągnął mały nóż.

            - Kim jesteś? – Zapytał przygniatając mnie nogą do ziemi. Serce zaczęło mi bić szybciej niż zwykle, patrzyłam w jego zimne, bezwzględne oczy. Widziałam w nich tylko czystą nienawiść.

            - To córka doktora. – Powiedział drugi z mężczyzn, oskarżający Jakuba o zdradę narodu. Wyciągnął do mnie rękę i pomógł wstać. – Nie czaj się tak, ktoś może pomyśleć, że kolaborujesz ze szwabami.* - Pokiwałam głową, lekko się uśmiechając.

            - Przepraszam. – Wyszeptałam tylko nie wiedząc co mogę dodać.  

            Trzech mężczyzn pobiegło w kierunku bramy i po chwili zniknęli z mojego pola widzenia. Nadal lekko się trzęsłam, jeśli mężczyzna by mnie nie poznał, Jakub bez chwili zawachania by mnie zabił. Dotarło do mnie, że mogłam umrzeć. Strzepując kawałki ziemi z kurtki taty pobiegłam do piekarni, aby porozmawiać z ciocią Heleną.

            Wchodząc do środka lekko się uspokoiłam. Dopiero teraz zauważyłam, że sytuacja, która miała miejsce w podwórku całkowicie wytrąciła mnie z równowagi. Czy naprawdę Niemcy przeniknęli do naszej ojczyzny i trzeba było się ich obawiać na każdym kroku?

            - Zosia, jak ty wyglądasz na Boga. Co się stało? – ciocia podbiegła do mnie otrzepując ziemię, której nie zauważyłam wcześniej. Zamiast odpowiedzieć, zapytałam:

            - Czy coś nam grozi? Niemcy przeniknęli do Polski?

            Ciocia stała przy malutkim stole tyłem do mnie, kiedy usłyszała moje pytanie odwróciła się, aby spojrzeć mi w oczy. Na twarzy miała wymalowany nieopisany strach, spróbowała go zakryć fałszywym uśmiechem.

            - Nie kochanie, nic takiego nie miało miejsca i nie będzie miało. – Pokiwałam głową, lecz wyczułam w jej słowach fałsz. Wiedziała co się szykuje, jednak nie chciała mi niczego powiedzieć. Nie miałam jej tego za złe, chciała mnie chronić. Wiele lat temu odkryłam, że ciocia z tatą wiele przede mną ukrywają, ale nigdy nie zmuszałam ich do tego by mówili. Stwierdziłam, że kiedy uznają mnie za dojrzałą to mi o wszystkim powiedzą.

Wzięłam bochenek chleba, podziękowałam cioci i wybiegłam z piekarni wcześniej pożegnawszy się z ciocią i pobiegłam do domu, gdzie czekała na mnie młodsza siostra. Z uśmiechem na ustach siedziała na łóżku i trzymała w malutkich rączkach zdjęcie mamy.

- Chciałabym, żeby tu była. – Powiedziała cicho, wpatrując się swoimi ogromnymi zielonymi oczyma w zdjęcie naszej rodzicielki. Pogłaskałam ją po włosach, siadając obok niej. Objęła mnie i zaczęła cicho szlochać.

- Bardzo cię kochała.- Powiedziałam pewnie gładząc jej ciemne włosy.

Aniela pokiwała głową na znak, że rozumie. Wtedy jej brzuch się odezwał dając mi znać, że mała jest głodna.

Wzięłam ją za rękę i zaprowadziłam do kuchni, ukroiłam jej kawałek chleba z piekarni.

Z uśmiechem na ustach przyglądałam się jak powoli pochłania kromeczki chleba, zawsze powtarzała, że uwielbia wszystko co upiecze ciocia, szczególnie jak jest świeże.

Postanowiłam zaprowadzić Anielę do cioci do piekarni a sama chciałam udać się na rynek by zorientować się co mówią ludzie, jak wygląda sytuacja i czy jest szansa, że zmobilizują również tatę. Bałam się o niego, jeśli mieli zmobilizować również jego oznaczałoby to, że zostanę sama z moją młodszą siostrą. Będę musiała zająć się Anielą. Kochałam ją, ale nie potrafiłabym się nią zająć całkiem sama. Brakowało mi matki, czy miało zabraknąć mi również ojca?

Nie wybiła jeszcze siódma rano, kiedy mała dziewczynka wesoło śmiała się z żartu jednego z piekarzy u cioci. Ja siedziałam z Heleną na zapleczu i rozmawiałam na temat mojego pomysłu.

-Lepiej się tam nie pokazuj Zosia, niewiadomo jak zareagują na tak młodą dziewczynę wypytującą o mobilizację. Mogą uznać, że przyszłaś na przeszpiegi, tutaj wszyscy się znają a wasz tata rzadko o was mówi. Ja pójdę i zabiorę ze sobą Anielę. Ty poczekaj na ojca aż wróci z pracy, przygotuj mu jakiś obiad, na pewno będzie zmęczony.- Pokiwałam głową i przyjęłam to do wiadomości.

Jak ciocia Helena powiedziała, tak się stało. Udała się z Anielą na rynek, a ja pobiegłam do domu, przygotować ojcu coś do jedzenia. W trakcie drogi zastanawiałam się jak zdobędę żywność, tata nie zostawił żadnych pieniędzy a jedyne co miałyśmy do jedzenia to kawałek chleba u cioci.

Na podwórku jednak zmuszona byłam się zatrzymać. Usłyszałam odległy huk. Roznosił się po okolicy zakłócając poranny spokój, po chwili nastąpił następny a ja poczułam jak ktoś ciągnie mnie za rękę. Nie pytając o nic pobiegłam za mężczyzną, wiedząc, że dzieje się coś bardzo złego. Wybuchy następowały coraz częściej i jakby bliżej. Biegłam za mężczyzną dobre piętnaście minut. Zatrzymaliśmy się  przed dziwnym sklepieniem w ziemi, kiedy dobiegłam w ogólnie nie zwróciłam uwagi na maleńkie drzwiczki, które pokryte były liśćmi. Dotarło to mnie, że to nic innego niż schron. Otworzył przede mną drzwi schronu i kazał wskoczyć do środka, zawahałam się tylko przez chwilę. Miałam do wyboru albo wejść do pomieszczenia z całkowicie obcym mi mężczyzną albo skończyć tutaj przez coś co powodowało wybuchy. skoczył zaraz obok mnie i zatrzasnął drzwi. Bez problemu dosięgał drzwiczek znajdujących się nad nami, pociągnął za łańcuchy przypięte do nich i zapiął na nich kłódkę.

Rozejrzałam się wokół lecz nie zobaczyłam niczego, po chwili mężczyzna zapalił małą lampkę naftową, której wcześniej nie dostrzegłam i uśmiechnął się pokrzepiająco.

- Wiem, że mnie nie znasz. Jestem Robert, znam twojego ojca. W razie ataku hitlerowców obiecałem się tobą zająć. – Pokiwałam głową i przełknęłam ślinę.

- Zosia, miło cię poznać.- Wykrztusiłam i spojrzałam na niego.- Gdzie jesteśmy?

- W schronie, na samym początku, musimy przejść kawałek, mam nadzieje, że nie masz klaustrofobii? – Pokręciłam przecząco głową. – Trzymaj się mnie i uważaj pod nogi.

Ruszył z miejsca niosąc przed sobą lampę naftową. Nie miałam pojęcia dokąd idę ani kim jest ten mężczyzna. Jedyną wiadomą rzeczą było to, że to jego podsłuchałam dziś rano i po raz drugi uratował mi życie. Poza tym znał mojego ojca, musiałam mu zaufać. Przecież tata nie mówił o nas każdemu, a na pewno nie prosiłby o opiekę nad nami kogoś komu by nie ufał.

Szłam za nim krętymi korytarzami, nie widziałam praktycznie nic więc kurczowo trzymałam się Roberta. Miałam wrażenie, że z każdym krokiem jestem coraz niżej i że sklepienie jest coraz niższe. W pewnym momencie dotarliśmy do miejsca gdzie jarzyło się delikatne światło.

- Jestem! Przyprowadziłem córkę doktora. – Powiedział mój wybawca i uśmiechnął się do towarzyszy.

- Zaczynałem się o ciebie bać Robert.

W schronie było ciemno, paliła się jedynie jedna lampa naftowa oświetlająca całe pomieszczenie, które wcale nie było duże. Siedziało tu pięciu mężczyzn, dwóch z nich widziałam dziś rano, resztę widziałam po raz pierwszy, w kącie siedziała zapłakana kobieta trzymająca zawiniątko na rękach.

- Co się dzieje? – Zapytałam głupio obserwując jak mój wybawca kładzie na ziemi ciemnozieloną menażkę z czarnym płynem w środku.

- To hitlerowcy. – Powiedział blondyn siedzący w kącie. – Bombardują nas. Dobrze was widzieć.

Osunęłam się o ścianę schronu.

- Czy mojemu ojcu coś grozi? – Zapytałam wyobrażając sobie pokrwawione ciało taty.

- Szczerze wątpię. – Powiedział mężczyzna, rysujący coś na ziemi. – Prawdopodobnie ukrył się w podziemiach szpitala, od kilku dni przenosili pacjentów na najniższe kondygnacje. – Wzruszył ramionami. – Zaczyna się wojna, pomyślelibyście?

- Staszek, kto by pomyślał, że znów zaatakują Polskę? – Blondyn z kąta ewidentnie był wściekły. – Zabiję każdego szwaba, którego spotkam.

- Najpierw musisz mieć czym Wojtek. – Odezwał się Robert. – Mamy jakąkolwiek broń?

- Kamiński ukrył część w swojej piwnicy. – Spojrzałam na mężczyznę z przerażeniem. Mój ojciec ukrywający broń? Przecież to był zwykły lekarz zajmujący się pacjentami i nami. Nie myślał o wojnie, zawsze mówił, że nic więcej złego nie stanie się Polsce. Że nas nie zaatakują.

Wojtek zerwał się z miejsca i po chwili kucnął przede mną, z dobrodusznym uśmiechem zapytał:

- Zosia, wiesz gdzie twój tata trzyma klucze od piwnicy?

Pokiwałam nieśmiało głową.

- Leżą w szufladzie w komodzie.

Mężczyźni  spojrzeli na siebie.

- Musimy ją zdobyć. – Powiedział Wojtek. Robert odrzucił głowę do tyłu i głośno westchnął.

- Nie mamy wyjścia.

            Godziny mijały, a ja coraz bardziej martwiłam się o rodzinę. Czy ciocia z Anielą zdążyły uciec i się ukryć zanim pierwsze bomby zostały spuszczone na rynek? Czy tacie udało się ukryć w podziemiach szpitala? Zajęłam miejsce obok Roberta i obserwowałam ogień płonący w lampie naftowej. Cieszyłam się, że zabrałam kurtkę taty, było mi dzięki niej ciepło. Jej zapach przywodził mi na myśl tatę i trochę mnie to uspokajało. Kiedy przymykałam oczy przypominałam sobie nasze wspólne wieczory spędzane w lesie. Robert posturą bardzo przypominał mojego ojca, nie zauważyłam nawet kiedy oparta o jego ramię zasnęłam.

            Kiedy się obudziłam mężczyźni rozmawiali po cichu o tym co zrobią gdy tylko otworzą schron, w kącie szlochała kobieta przeklinając hitlerowców. To były najgorsze chwile mojego życia. Nadal nie wiedziałam co z moją rodziną, a to, że mężczyźni mówili tylko o stratach wcale mnie nie pocieszało. 

~*~

Nie miałam pojęcia która była godzina, kiedy mężczyźni uznali, że można wyjść na przeszpiegi. Z schronie nie było zbyt dużo jedzenia, więc szybko się skończyło, trzeba było uzupełnić zapasy.

- Bombardowanie chyba ustało. Może nie na zawsze, ale na tą chwilę ucichło. Możemy wyjść obejrzeć szkody.

Ledwo wstałam, nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Gdyby nie Jakub oskarżony o zdradę upadłabym na ziemię.  

Obok mnie szła nadal zapłakana kobieta, którą obejmował Staszek. Patrzyłam na plecy Wojtka i zastanawiałam się czy dam radę myśleć kiedy wyjdę na zewnątrz. Bałam się tego co zobaczę. Jeśli faktycznie na stolicę spuszczono tyle bomb ile podejrzewali mężczyźni to musiały zostać po niej same ruiny, a tego nie chciałam oglądać. Przed oczami miałam wizje ze snów i to tylko potęgowało mój strach.

Kiedy wyszliśmy na zewnątrz świeciło słońce, mimo okoliczności miło było zobaczyć jego promienie i poczuć ciepło. Jednak po chwili przyjemne uczucie zniknęło, a uderzył mnie okropny zapach spalenizny i czegoś dziwnego. Nie potrafiłam jasno powiedzieć co czułam, zapach był okropny. Przywodził na myśl najgorsze koszmary, rozglądając się wokół zobaczyłam leżącą w pobliżu kobietę. Miała dziwnie pusty wzrok, po chwili dotarło do mnie, że to zwłoki. A dziwnym zapachem jest zapach rozkładających się zwłok, jej zapach. Pokręciłam głową i spojrzałam an mężczyzn.

- My biegniemy do szpitala. Musimy porozmawiać z Kamińskim.- Powiedział Robert wskazując siebie i Staszka. – Wojtek zajmij się Zosią.  Panowie, wy poszukajcie jedzenia z Anią.– Wszyscy pokiwali głowami na znak, że zrozumieli rozkazy i każdy pobiegł w swoją stronę.

Kiedy wszyscy oddalili się na dość dużą odległość, odważyłam się zapytać:

- Możemy pójść na rynek? –Patrzyłam jak Wojtek kreśli coś na ziemi, z nadzieją zacisnęłam pięści. Podniósł na mnie wzrok i pokiwał głową.

- Tylko Robert nie może się dowiedzieć.

Bieg za Wojtkiem całkowicie mnie wykończył. Próbując mu dorównać zadyszałam się niesamowicie. Kiedy tylko to zauważył zwolnił, jednak chciałam jak najszybciej zobaczyć co się stało na rynku. Po niecałych trzydziestu minutach stanęłam przy gruzach, które niegdyś były najczęściej uczęszczaną częścią Warszawy. Jednak nie było tak źle jak się tego spodziewałam. Zawalił się tylko jeden i tak stary budynek, reszta wyglądała całkiem w porządku. Jednak kiedy unormował mi się oddech usłyszałam cichy słaby szept. Spojrzałam na gruz spoczywający pod moimi stopami i ze zgrozą zauważyłam ciocię leżącą niecały metr dalej. Krzyknęłam do Wojtka aby mi pomógł. Wspólnie odkopaliśmy ciocię i moją małą Anielę przytuloną do jej boku. Kiedy zobaczyłam, że jej czaszka jest nienaturalnie wygięta zaniosłam się głośnym płaczem. Ciocia nie wyglądała lepiej. Miała zakrwawioną twarz i brakowało jej jednego oka. W ręce ściskała naszyjnik, który mi podała, po chwili zamknęła oczy i odeszła na moich oczach.

Nie mogąc uwierzyć w to co się stało zaczęłam krzyczeć, kazałam jej zostać ze mną i nie odchodzić, jednak po niecałej sekundzie Wojtek zakrył mi dłonią twarz.

- Hitlerowcy nadal mogą tu być. Musimy uciekać. – Pokiwałam głową i spojrzałam na rodzinę. Teraz martwą już rodzinę.

- Pomszczę Was!

*Nie mam tu na celu obrazy Niemców, jednak chcę jak najlepiej przedstawić nienawiść, którą żywili do nich Polacy w trakcie wojny. 

Hejka! 

Pojawiam się z całkiem nową historią (nie kończę starej, brak mi pomysłu na piąty rozdział, myślę, że do końca tego tygodnia się pojawi). Nie mogłam zmarnować pomysłu, który narodził się w mojej głowie, tak więc pojawiam się z tą historią. 

Prolog nie jest taki jak planowałam, wyszedł słabszy niż bym tego chciała i najmocniej przepraszam. Ciężko mi oddać emocje ludzi walczących w trakcie wojny. 

Mam nadzieję, że ciepło przyjmiecie tę opowieść, jest to dla mnie ogromne wyzwanie i mam nadzieję, że podołam. Obiecuję, że nie będzie przypominać podręcznika od historii. 

Standardowo proszę o komentarze, bo to najbardziej motywuje! 

Pozdrawiam cieplutko!♥